ЖЕЛБИТЕ ОРБИТИРААТ ВО НЕКОЈА СВОЈА ГАЛАКСИЈА, НЕКОИ СЕ ОСТВАРУВААТ, А НЕКОИ – ГИ ОДЛАГАМЕ ЗА СЛЕДНА ПРИГОДА. ЕДЕН МЕСЕЦ ВЕЌЕ ПОМИНА, ШТО НАПРАВИВТЕ ВО НЕГО ЗА СВОИТЕ НОВОГОДИШНИ ЖЕЛБИ?
Своерачно,
Александар Табаковски
Прославата на Новата година редовно е проследена со посакување желби, првенствено оние за добро здравје и мир меѓу луѓето, но не е мал бројот и на оние кои навистина си замислуваат желби што посакуваат да им се исполнат во текот на следните 365 дена, додека Планетата Земја го танцува својот „круг околу Сонцето“.
Желбите орбитираат во некоја своја галаксија, некои се остваруваат, а некои ги одлагаме за следна пригода. Веројатно, на помладите не им е доволно разјаснето дека остварувањето е тесно поврзано со тоа да се потрудиш околу реализацијата, или барем да ги создадеш потребните услови за тоа. Не дека тоа е некаков вид на критика, повеќе би рекол констатација дека помладите имаат поголема имагинативна моќ од повозрасните, па замислуваат желби за кои апсолутно немаат поим како би можело да се случат, додека повозрасните повеќе се оптоваруваат со оној дел дека „ма нема шанси тоа да се случи“ и тука дискусијата за посакување отприлика е завршена.
Јас не сакав „да бидам возрасен“ во оваа пригода и посакав преносите од Формула 1 и Мото ГП да се вратат на македонските телевизии, со македонски коментатори. Реалноста би ме прегазила „како шлепер“, затоа што бизнисот со спортските канали и собирање претплата е унапреден и веќе легализиран „колач“ од кој се гоштеваат овозможувачите на тие услуги. Најдобра шанса ни е ако сегашните сопственици на ТВ правата, „пуштат срце“ па се согласат да ни овозможат да слушаме македонски коментатори, во спротивно веќе многу се шансите мали да се најде македонска телевизија која ќе има капацитет да се бори на пазарот за ТВ права и да ги обезбеди ексклузивно за нашата територија.
Во мојата околина слушнав и повеќе желби да се патува на некоја трка од Формула 1, да се гледа во живо спектаклот и по можност да се стигне до фотографија или автограм од некој омилен возач. Тоа се желби кои и јас сум ги имал како помлад и знам дека се лесно остварливи, но човек мора да се потруди – сами нема да паднат од небо. Првенствено, мора да се штеди бидејќи за разлика од порано, сега ваквите патувања се многу поскапи. Во средината на деведесеттите, патување до Будимпешта и назад со две три ноќевања се движеше од 100 до 200 тогашни марки, а влезниците беа од 20 марки до 100, барем оние за „стоење“, бидејќи трибините тогаш беа баснословно скапи.
Триесет години подоцна, кога моите деца ги посакуваат овие желби, мене ми е мило на срцето, но знам дека денеска буџетот за такво нешто, особено ако е фамилијарно патување, ќе биде пет пат повисок, што поради цените на горивата, патарините, влезниците и хотелите. Ако пред 30 години јас сум можел да си дозволам патување во вредност од 200 марки (денешни 100 евра), денеска без 200 евра евра по човек не е замисливо да се појде на пат (со автобус, преку туристичка агенција), но уште толку мора да се има в џеб за исхрана и нужни трошоци, а за цените на билетите – навистина немам коментар. Но, тоа не треба да биде пречка, затоа што нема подобар пример за истрајност и покажување на дело дека соништата се остваруваат ако навистина силно ги посакуваш и можеш да се посветиш на нивно остварување. Во мојот случај, се обидувам да ги упатам децата да размислуваат да одат сами, како туристи, без преголеми очекувања, но во исто време знам дека и во таа варијанта, но и во онаа другата каде што јас би требало да ги изненадам со таков гест, ми претстои период на штедење од барем година или две.
Но, што да кажат македонските автомобилисти и оние кои сакаат да учествуваат во автомобилските трки на високо меѓународно ниво? Примерите на последните вакви обиди кои ги правеа Стефановски, Давидовски и Вуков е дека во прашање се буџети од стотици илјади евра годишно. Претпоставувам нивните желби се најтешки за остварување, заедно со оние кои посакуваат изградба на тркачка патека во Македонија – желба вредна повеќе милиони евра.
Убаво ќе беше да имавме Дедо Мраз со ваква агенда, но реалноста е дека треба да се одважиме и да се обидеме самите. Примерите на сегашните наши претставници на меѓународната сцена покажаа дека и најтешките (за остварување) желби можат да се остварат и да имаат среќен завршеток. Некој ќе ги стегне забите, некој каишот, друг можеби ќе најде поддршка во стопанството, владата, итн. Еден месец веќе помина, што направивте во него за своите новогодишни желби?
ТОП НОВОСТИ
